Agogisch ontspoord

Aandacht voor dierenwelzijn is belangrijk! Het gaat om levende en belevende wezens, dieren hebben recht op kwaliteit van leven. Maar onze betrokkenheid is bijna niet los te koppelen van ons eigen zijn, van wat wij zelf van de wereld verwachten. Het valt niet mee om ons te verplaatsen in de belevingswereld van het dier. Te vaak komen dan die mensengevoelens weer boven drijven: als ik een paard was, dan zou ik ..….

Nee mevrouw, u bent geen paard, er zijn een paar verschillen. Het allerbelangrijkst voor dit gesprek: u denkt, voelt en beleeft anders dan een paard, u hebt een verleden, een heden en een toekomst. Dat paard heeft alleen maar een heden, met daarbij zijn leerervaringen uit het verleden.

Sommigen gaan héél ver. Er is die stroming van dierenwelzijnswerkers, die vast overtuigd is van een chronisch gebrek aan welzijn bij gehouden dieren, ook als er géén sprake is van enig waarneembaar of aantoonbaar gebrek aan welzijn (fysiek, geestelijk of sociaal). Ze zijn de fase van waarnemen, meten en vaststellen al ver voorbij. Er moet toch meer zijn?! Het kan toch niet waar zijn dat een gehouden dier ‘gelukkig’ is? Als we dan al geen problemen kunnen aantonen, dan bedenken we die wel zelf.

Het is de groep die het ‘vrije’ leven in de natuur verheerlijkt en elke vorm van dierhouderij verafschuwt. Maar ach, al in de jaren zestig zong Janis Joplin in ‘Me & Bobby Mc Gee': Freedom is just another word for nothing left to lose. Sommige agogen ontsporen in het vuur van hun strijd.

(Bron foto: Pixabay)