De jacht

Ze kan die wens vergeten want de PvdA en de VVD hebben een ander plan. Zij willen dat jagers met natuurorganisaties gaan overleggen hoeveel dieren er mogen worden afgeschoten. Want dit is het punt: volgens Rudmer Heerema van de VVD doen veel jagers vrijwilligerswerk in de natuur. Als zij niet meer mogen jagen, zullen ze met dat belangrijke vrijwilligerswerk stoppen. Dit komt me bekend voor. Immers in Friesland, waar velen graag kievietseieren rapen, was dit jaar voor het eerst een raapverbod. Landelijk gold dat raapverbod al, maar nu dus ook in Friesland. Voorheen werd na het raapseizoen door rapers een soort hekje om de nesten neergezet. Ter bescherming, want zo kon de boer tijdens werkzaamheden op het land zien waar een nest was en daar rekening mee houden. Maar nu er niet meer geraapt mocht worden stopten veel rapers met die nazorg. Met de kieviet als slachtoffer. Net zoals vissen slachtoffers zouden zijn als er een visverbod zou komen. Nu draven de sportvissers nog op als er ergens in een vijver de vissen om een of andere reden in ademnood zijn en naar lucht liggen te happen. Met man en macht worden de beestjes uit het water gehaald en elders weer uitgezet. Want er moet wel iets te vangen blijven, natuurlijk. Sportvissers, eierenrapers en jagers als natuurbeschermers? Zeker, maar alleen om later weer te kunnen vangen, te rapen of neer te schieten. Eigenlijk is deze vorm van natuurbescherming dus een vorm van chantage.

De behoefte om te jagen moet overgebleven zijn uit de tijd dat de mens om te overleven op jacht móest gaan. Maar bij plezierjagers is blijkbaar ook nu nog die oerdrang aanwezig om op jacht te gaan en te doden. De natuur kan wreed zijn, maar de mens nog wreder. Een dier opjagen en neerschieten is niet meer nodig. Maar hebben wij, die vee-industrievlees en plofkippen tolereren, wel het recht om tegen de jacht te ageren? Wij niet-jagers doden zélf niet, maar laten dat maar al te graag aan de slachters over. De geslachte dieren hebben met hun bestaan een zware tol betaald voor onze behoefte aan goedkoop vlees. Een door de jager neergeschoten dier heeft in elk geval in vrijheid geleefd.

Maar een 'plezierjager' is niet meer van deze tijd. En de vee-industrie zou helemaal niet van deze tijd moeten zijn, van geen enkele tijd trouwens. Gelukkig is de mens een bijzonder wezen en tot veel in staat. Andere denkwijzen ontwikkelen is voor de mens geen probleem, al kost dat tijd. Anders gaan denken over de natuur, anders omgaan met dieren, en onze vleesbehoefte verminderen: het kán. En met bescherming en respect voor de natuur is er weer hoop voor dierenwelzijn en goed natuurbeheer.

(Bron foto: Pixabay)