De praktische valkuilen van praktijkonderzoek

Soms moeten de dieren je niet. Zo verjoeg een tochtige koe mijn Utrechtse collega uit de kudde. Ze volgde hem tot in een ligbox, en bedacht dat ze hem wel kon bespringen. Tegen 600 kilo koe was hij niet bestand, en hij vluchtte. Zelf ben ik ook wel eens uit een zeugengroep verjaagd – een dragende zeug bleef mij van achteren aanvallen door haar kop hard in mijn knieën te stoten. Misschien was het omdat ik zwanger was, want na die tijd is dat nooit meer gebeurd. Ik moest het onderspit delven en de groep verlaten, wilde ik niet liggend tussen de zeugen eindigen.

Klimaatonderzoek met kleine sensoren, vastgemaakt aan de ligboxen in een koeienstal: dat gaat vast wel goed. Helaas – na afloop van het onderzoek meldden de studenten mij dat ze drie knoopcellen kwijt waren. Opgegeten door de koeien, was het verhaal. Ik ben benieuwd of die nu nog in de netmaag van de koeien zitten – hoe vaak je zo’n knoopcel ook herkauwt, kleiner wordt íe niet. Ook in kippenstallen gebruikten we dezelfde knoopcellen, vastgemaakt aan pionnen. Dat was leuk! Eerst gooiden de kippen de pionnen om, daarna pikten ze de sensoren eraf en tenslotte aten ze er een aantal op. Einde onderzoek.

Gevaarlijk is het soms ook. Toen mijn stagiaire in een warme vleesvarkensstal voor mij het zoveelste varken ving, zag ik dat ze wel erg wankel op haar benen stond. Ik kon haar nog net opvangen. Later bij een afstudeerproject kwamen studenten mij ontdaan melden dat de laptop kapot was – er was een zeug op gaan staan. De zeug was ontsnapt, en de studenten waren van schrik opzij gesprongen. Dat had de laptop niet overleefd, de studenten gelukkig wel.

De moraal van het verhaal? Pas op je spullen en pas op jezelf als je met dieren werkt. Voor je het weet is er iets kwijt of kapot, en liever niet jij zelf. Praktijkonderzoek is leuk, maar wees op alles voorbereid!

(Bron foto: Pixabay)