Dierenwelzijn, begint bij jezelf

Op weg naar de bushalte zie ik daar een iets te dikke man met idem golden retriever staan wachten. Hij eet een broodje kroket. Ik kijk naar de hond en die gromt naar me. Nee, dat mag niet, zit, roept de man terwijl hij aan de lijn rukt, de oren van de hond gaan in de nek en zijn staart gaat tegen zijn buik. Dan zie ik een slipketting om zijn nek. Ik vraag of ik de hond iets lekkers mag geven. Liever niet zegt hij, hij staat op dieet en bovendien leert hij dan bedelen en tegen mensen op te springen.

U heeft er verstand van hoor ik me zelf zeggen. Ja, zegt hij, geleerd van deskundige mensen. Op aanraden van de dierenarts staat hij op dieet. Hij krijgt niks extras meer behalve zijn speciale dieetvoer. Sindsdien lijkt het net of hij de hele dag honger heeft. Op de hondenschool hebben ze me aangeraden en geleerd  de slipketting te gaan gebruiken, hij moest eerst beter leren luisteren, voordat ik aan behendigheid mocht beginnen. Hij trok aan de lijn en sprong tegen iedereen op. Dat laatste is inmiddels afgelopen. Sinds kort gromt hij naar mensen, dat heeft hij nooit eerder gedaan. De instructeur zegt dat we hem dat nog wel afleren. De man van de dierenspeciaalzaak waar ik de slipketting kocht zei dat ik bij hem een stroomband kan huren. Daarmee schijnt het nog sneller op te lossen. Ik ga dat zaterdag eens bespreken met mijn instructeur.

Ik voelde de moed in mijn schoenen zinken. Ik vertel de man dat hij ernstig inbreuk maakt op het welzijn van zijn hond en dat zijn handelen zal leiden tot toenemende angst en agressie. Hij gelooft me niet want hij had net zoveel goede adviezen gekregen van mensen die er wel verstand van hebben………, en waarvan hun vertegenwoordigers zojuist in de vergadering hun best hadden gedaan de overheid aan te spreken op haar tekortkomingen.

Moraal van dit verhaal. Het zou het dierenwelzijn een enorme boost geven als we meer zouden samenwerken en bereid zijn te kijken wat we binnen onze eigen organisaties kunnen verbeteren op dit gebied.

(Bron foto: Pixabay)