Column

Doping in de paardensport 

Samenvatting
  • Onderwerp
    Paarden
Bekijk de bronnen
“Hoezo – topsportmentaliteit?” is een vraag die in de afgelopen weken waarschijnlijk wat vaker werd gesteld. Het ene verhaal na het andere verschijnt er over het gebruik van doping middelen in de paardensport.

De laatste en misschien ook de meest shokerende was de zaak van de nu – waarschijnlijk ex dressuur ikone - Isabell Werth. Haar paard Whisper lijdt onder het zogeheten “shivering syndrome”, die evenwichtsstoornissen veroorzaakt. Paarden met “shivering syndrome” zijn volgens verschillende dierenartsen wel inzetbaar in de sport. Whisper werd behandeld met het middel Modecate, met daarin de stof fluphenazine, die in de menselijke geneeskunde tegen zenuwaandoeningen wordt gebruikt en in de paardensport verboden is.

Volgens de dierenarts van mevrouw Werth verdwijnt het middel na een dag of zes uit het bloed. Dit was blijkbaar niet het geval en Whisper testte positief in de doping controle. Maar, verklaarde mevrouw Werth, zij wist niet dat Modecate langer dan verwacht in het bloed zou blijven, anders zou zij nooit zijn gestart......

Dit soort verhalen hebben wij al vaker gehoord van verschillende topruiters, die positief testten en toen hun motivatie gaven: het was nooit de bedoeling om te dopen, echter om het paard voor een ziekte of blessure te behandelen. Hier vraag je je af, wat doet zo’n paard op een wedstrijd als het toch ziek of nog aan het herstellen is?

Het is duidelijk; ruiters staan onder enorme druk om te presteren. Paardensport is ongetwijfeld duur en het prijzengeld niet te vergelijken met andere sporten zoals voetbal, tennis of golf. En een toppaard kan misschien, als alles goed loopt, maar zo’n vier, vijf jaar op echt topniveau presteren – hoewel de opleiding 5 tot 10 jaar kan duren. Maar net zoals in anderen sporten verwachten het publiek en de media topprestaties à la het olympische motto: citius, altius, fortius!

Maar in tegenstelling tot andere sporten zou je kunnen zeggen dat ruiters en amazones in eerste instantie verantwoordelijk zijn voor het welzijn van het dier in plaats van prestatie, roem of winst. Topsportmentaliteit betekent verantwoordelijkheidsgevoel voor het paard. Weten waar de grenzen liggen, die het paard zelf niet, of minder goed, kan aangeven. Topsportmentaliteit betekent het paard laten genezen en niet “behandelen” met middelen, die niet geschikt en niet toegestaan zijn met als reden “toch nog even mee te kunnen doen”. Topsportmentaliteit betekent ook bewust zijn van de eigen voorbeeldfunctie voor vele jonge ruiters en amazones, die kijken naar wat hun idolen aan het doen en laten zijn. Maar uiteindelijk betekent topsportmentaliteit soms het eigen belang op de achtergrond houden, ook als dit een moeilijke beslissing is en op korte termijn minder geld of erkenning oplevert.

(Bron foto: Pixabay)