Hulp(voor)hond!

Vastgebonden aan haar scootmobiel hobbelde het Maltezer leeuwtje braaf maar enthousiast met haar mee. Ik heb haar wel eens aangesproken over haar hond en dan vertelde ze altijd glunderend dat haar hondje álles was voor haar. Zij had het geluk dat ze nog zelf voor het dier kon zorgen, want veel van haar kennissen konden dat niet meer.

Buiten dat ik zelf altijd bezeten was van dieren, was dit het moment dat ik echt besefte hoeveel een dier voor iemand kan betekenen. En dan heb ik het niet eens over de hulphonden of blindegeleidehonden die getraind worden om mensen te helpen. De aanwezigheid, behoefte aan zorg en de aandacht kunnen soms al redenen zijn om voor te leven bij oudere mensen.

Waarom dan niet zorgen dat deze trouwe viervoeters nog zo lang mogelijk bij hun baasje en in de vertrouwde omgeving kunnen blijven? Met die gedachte zijn de plannen voor De Dierenthuiszorg in Limburg opgezet als onderdeel van het KIGO-project Educatie en Dierenwelzijn. Vrijwilligers gaan oudere mensen helpen bij de verzorging van hun huisdier wanneer dit niet meer zelfstandig lukt. Dieren worden beter verzorgd, problemen worden eerder opgemerkt, cliënten krijgen voorlichting, de asielen raken minder snel vol met afstandsdieren en de mensen kunnen langer genieten van hun huisdier. Bovendien kunnen zelfs scholieren betrokken worden in het kader van maatschappelijke stages. Klinkt als een winwinwinwinwin-situatie!

Helaas is er maar een select aantal thuiszorgorganisaties of verpleeghuizen waar interesse getoond wordt voor participatie binnen deze dienst, terwijl uit peilingen is gebleken dat veel mensen uit de doelgroep meteen wildenthousiast zijn. Het wordt tijd dat we eens niet meteen denken aan de lasten wanneer we iets nieuws willen proberen. In Utrecht is gebleken dat het werkt, dan moet het in de rest van het land ook prima kunnen! Misschien moeten we allemaal eens wat minder gaan Pingen en WhatsApp’en en weer oog krijgen voor de medemens maar vooral ook de mededieren!

(Bron foto: Pixabay)