Onnozele gans

Anderhalf jaar geleden kwam ik hier wonen. In de polder, een klein strookje groen tussen Rotterdam en Delft. Die heerlijke, groene polder. Koeien in de wei. Boeren op tractoren. Broedende vogels in het nabijgelegen natuurgebied. Schapen die het gras van de bewoners kort houden omdat een grasmaaier niet meer volstaat. Windkracht 5 die aanvoelt als een heuse storm. Fijne plek dus, maar hoe zit dat met die ganzen? Er zijn rustgebieden voor ganzen ingericht. Als ze echter hun natuurlijk gedrag vertonen en dus schade aanrichten aan landbouwgrond en natuurgebieden en een gevaar zijn rondom vliegvelden worden ze beschoten.

Ganzen zijn de hooligans van de natuurgebieden en landbouwgronden. Het zijn ook onnozele ganzen want zij willen graag wonen in gebieden waar voldoende ruimte en voedsel is. Aan welke andere tweebeners doet mij dit toch denken? Groei van de ganzenpopulatie moet dus beperkt worden. Van ganser harte hopen boeren dat dit de oplossing biedt tegen de vernieling van landbouwgronden. Maar de natuur doet wat het moet doen en dat is voortplanten, ruimte innemen, overleven, concurreren. Door deze dierlijke behoeften belanden ganzen in het restaurant op het menu als exclusief stukje wild, of bij de voedselbank. Arme, domme gansjes.

Om als mens in harmonie te leven met ganzen is een uitdaging, en andersom ook. Oplossingen zijn doorgaans niet diervriendelijk. In het wild levende ganzen genieten niet dezelfde rechten als dieren in gevangenschap zoals recht tot het uiten van soorteigen gedrag, vrij te zijn van honger en dorst, vrij te zijn van ongemak, pijn en verwondingen en vrij te zijn van angst en stress. Ze leven in het wild dus hun welzijn hoeft niet juridisch te worden gegarandeerd. En ik blijf worstelen met de vraag: waarom zou de overbevolking van ganzen toch zo anders worden opgelost dan de overbevolking van mensen?

(Bron foto: Pixabay)