Vermenselijken van dieren heeft een grimmige kant

"Het is een grimmige vorm van vermenselijken van dieren", zegt Jan Staman, voorzitter van de Raad van Dierenaangelegenheden in een opiniestuk, ook gepubliceerd in de Volkskrant en de Stentor. "Waar dierhouders zich beroepen op een speciaal verbond tussen hen en hun dieren, wordt vaak dierenleed verdoezeld. Ga liever te rade bij de wetenschap om uit te vinden wat dieren nodig hebben."

Intro opiniestuk

Wat wil mijn dier?

Wat wil mijn hond? Wat denkt mijn kat? Heel wat diereigenaren zouden er veel voor over hebben om hun huisdier echt te kunnen begrijpen. We weten immers niet echt wat de voorkeuren van dieren zijn. Heeft mijn hond het ook koud als het buiten 5 graden vriest? Maak ik hem dan blij door hem een jasje aan te trekken? Natuurlijk weten we dat dieren een andere belevingswereld hebben. Probeer voor je drachtige poes maar een mooi nestje te maken waar ze haar jongen kan werpen en verzorgen. Dan weet je een ding zeker: namelijk dat poeslief het op een andere plek gaat doen. Maar wat kunnen we anders dan afgaan op hoe we de dingen zelf ervaren? Omgekeerd doen dieren het ook. Mijn hond ziet mij als een hond. Ik kijk naar mijn hond alsof hij een mens is. Samen komen we op basis van intuïtie en uittesten best een heel eind. Dog whisperers hebben dit ‘lezen’ van een hond zelfs tot een ware kunst verheven.

Grimmige kant van vermenselijking

Toch kan dit vermenselijken van dieren ook doorschieten naar iets grimmigs. Die grimmige kant van het vermenselijken van dieren zien we vaak bij dierhouders die in de waan verkeren dat er sprake is van een heel exclusief wederzijds ‘verbond’ tussen hen en hun dieren. Zij zien een gelijkwaardig partnerschap, terwijl het verbond en de regels en voorwaarden die erbij horen, feitelijk eenzijdig door de mens aan het dier worden opgelegd niet (per se) in het belang van het dier zijn.

Lees het volledige opiniestuk op de website van de RDA.

(Bron foto: Pixabay)